Monday, August 28, 2017

Elleri Kolları Kınalı Bebek*













































Bakın sanki daha dün birlikte çörçil içip kakkiri kokkiri yapmışız, muhabbetin dibine vurup evlerimize dağılmışız gibi aynen kaldığımız yerden devam ediyorum:

Bir) Hiç yabancılık hissetmiyoruz, ezguita kimdi neydi, ya Ümran Yenge, Şükrü Bey, ışıkçı Mehmet, Asiye Hanım ve de Nana? Dün ayrıldık ya daha. 

İki) Oysa baktım şimdi son yazımı yazalı koskoca 6 ay olmuş. Ve bu 6 ayda neler neler yaşadım bilseniz. 38 travma, 23 sinir krizi, 4 cinnet eşiği vesaire. Yani ah dostlarım bir Bergen bir de ben. 
Ama her gecenin bir sabahı var, ufkumda batan güneş sabah elbette doğar.
Neden diye sormak nafile, hayat dediğin insanı yorar.Ve de "my head is jungle jungle"; Serdar Akar'ın çevirisiyle beynimin içinde filler tepişiyor.
Bir gün gelir fırtına diner, dağılır kara bulutlar.
Ve "Bir adam gazetesini katlar."**

Üç) Bugün öyle absürd bir şey oldu ki, bunu yazmasam olmaz dedim. Şeytanın bacağına şarjörü bocalayıverdim.

Gerçi bütün magazin dergileri, tv programları haberini yaptı ama bir de benden duyun istedim; bir süre önce cennet vatanımın taşı toprağı altın şehrinden gavur şehrine maaile taşındık.
Gavur şehrinin cehennem ötesi sıcaklarında kavur kavur kavrulurken klimayı kucaklayarak uyuyan Güneyto'yu sıcaklığın 1 selsiyus düştüğü bir sabah gidip anaokuluna yazdırmayı başardık.
Güneyto çok sevdi okulu, eve gelmek dahi istemedi, o derece yani.

İşte bu sabah daha yeni gitmişti okula bismillah, okuldan aradılar, acilen çağırdılar.
Sebebi duyunca bir acayip şaşkınlıkla koşarak gittik okula.
Esas şoku varıp da okula, görüp de Güneyto'nun elini, gördüklerimize inanamayıp da yaşadık.

Anaokulundaki iki yaşında bir velet, parmak kadar boyuyla Canko'nun sol eline geçirivermiş azman dişlerini.  Öyle bir geçirmek ki eli ısıran sanki affedersiniz insan değil testere dişli başka bir memeli. Koparıp atmış birkaç katman eti. Canko görünce kanını, kusuvermiş ortaya tabi.
Dikiş atıldı hastanede. O derece.
Güneyto, "Isıran bebek" olarak anlatınca trajik vakaya komedi de eklendi!





*Demet Sağıroğlu'nun 90ları sallayan şarkısı

**Üst satırlarda serbest çağrışımla aklıma gelen şair gibi şair Cemal Süreya'nın şiir gibi şiiri "8:10 Vapuru"ndan bir dize.
Evet şiirselim, şiirciyim, şiire keserim, şiiri keserim. Şiirle yatarım, uyanınca sabah yeni günü şiirle selamlarım. Malumunuz; kırılganız hala az biraz. Sertaç, anladın sen?!
  

Thursday, February 16, 2017

Hele Minnoş Minnoş Minnoş

2016 nasıldı öyle anacım ve hatta geçtiğimiz yüzyılın antikarizmatik saf çocuğu Keloğlan gibi iyice sesimi çatlatarak ve de yayarak anacığım diyorum! 
Kuş gibi kalktık, taş gibi yattık ve bir daha hiç kuş gibi kalkamadık, giderek ağırlaştık, taşken taş ocağı, sonrasında da milyonlarca yıl önce patlamaktan iflahı, üstüne buzul çağını geçirip kaskatı kesilmiş bir yanardağa dönüşüverdik. Distopik ve gerilim yüklü bir filmin setinde miydik, yoksa canavar robotların istilası altında insan türünü devam ettirmek için kıyasıya savaşan bir bilgisayar oyununda mı?
İyi de 'dostum' ne gerek vardı şimdi tüm bu karabasan gibi nefes borumuzu tıkayan acı dolu kayıplara, rüyamızda görsek "bunu yapan insan olamaz" ya da "ya bu kadar saçma muhabbet olur mu neremden yattıysam artık" türünde tepkiler vereceğimiz bir sürü olaya?
Oturuyorduk be 'dostum' yan yana, pek konuşmasak da televizyonda dizi izliyorduk birlikte. Huzurumuzu kaçıran bi teröristler vardı işte, yabancı mihrakların beslediği, ben diyim kart sen de kurt sesleri çıkartarak dağda yürüyen. Ama reklam arası ayağa kalkıp 10. yıl Marşı'nı okuyorduk hep bir ağızdan Ahmet Kaya'yı uğurlarken. Televizyonda Yaprak dökümü yılları, gıcık olduğumuz bir dolu şeye rağmen gene de güvendeydik. Senin kapalıydı başın, benimse bir asiydi saçım; senin bana benim sana saygımız vardı sanki. Hem yengen daha karpuz kesecekti. Oysa meşhuuur bir atasözümüz "gelen gideni aratır" derdi.
İstanbul dünya kenti oluyordu, 41 ülkeden 41 dilden insan hatıra fotoğrafı çekiyordu boğaza nazır. Bizse 41 kere maşallah demeyi değil unutmak, aklımızdan dahi geçirmiyormuşuz; biziz biz 'dostum', düz değil de zig zag çizerek yürüyenler. Mutluymuşuz be 'dostum', sen de ben de; ama farkında değilmişiz. Ne mutlu olduğumuzun ne de muhteşem tadını, yediğimiz karpuzun. İnsanların musmutlu oyununu henüz keşfetmedikleri ve bir tık lafını her cümlede kullanmaya başlamadıkları yıllarmış. 
Dostum Burçin'le ben, Elif, sonra Gül, Onur, Gonca, Cihan, sonra Doğan, Barış sonra...seyyah olurmuşuz İstiklal Caddesi'nde, her hafta sonu kahkaha, yeri gelir gözyaşı olup ama illa ki Peyote'de şarkı olup Tünel'den Meydan'a doğru akarmışız.

Birileri hesaplar yaparken inceden inceden, biz sabaha kötülüğü bildiğimizi sanarak çıkarmışız kara geceden.
2016 Dünya Kötülük Belletme Yılı oldu hepimize. Hatta ben 7 dersten bütünlemeye kaldım. Buldozer geçti üstümden. 2017'ye yeni giriyorum desem, yok diyemiyorum bile.
En kötüsü gülmeyi unuttuk. Espri yapmayı da. 
...
Benim için 2016, ahanda burda linkini verdiğim lunaparktaki facia gibi geçti;

https://www.youtube.com/watch?v=_V3Kn8uzI8Q 
Dagada'yı bilir misiniz? Bilenler yandı. Neden mi? Simite gevrek diyen şehirde o makinenin adı dagadadır.
2016 deyince aklıma bu dagada faciası geliyor; kah esas oğlan ya da kız, kah yancağızlarında oturan niyazi, kah diğer seyiricilerden birini takip ediyorum; makine hareketleri atipik, asenkron, aritmik. işler zıvanadan çıkıyor, içim dışıma çıkarken. Makinenin içindeki herkes ayrı oynarken bende kayış kopuyor ve öküzler gibi gülüyorum.
Gülmek olmasaydı halimiz nice olurdu diye düşünüp şükür diyorum.

Sunday, October 30, 2016

Laleli'de Bir Azize*

Cümleten selamlar sevgili gönül dostları.
"Gün geçmiyor ki" cennet vatanımız tekdüzelikten yıkılmasın, farklı olana gıcık kapmasın, yüksek voltajdan sigortaları attırmasın. Türkiyem gergin her daim. Hal böyle iken saçı, başı, hafızalardan silinmeyen binbir çeşit yüzükleri, şarkı söylerkenki bir değişik el kol hareketleriyle Barış Manço'yu ayrı bir yere koymak pek de yanlış olmaz sanki ha sevgili gönül çelenkleri?
Kimleri kimleri saysak daha? 
Cem Karaca ve veliahtı Hayko Cepkin... Ersen ve Dadaşlar... Umay Umay... Hayatımda gördüğüm en abuzittin beyaz kostümüyle Seden Gürel. Görüntüsel açıdan kendisine Sivaslı Lady Gaga diyebilir miyiz sevgili kapsam içi gsm aboneleri?
Biz memleketçene kendimizden farklı olanlara ayar olalım, atarlana duralım; Balkan tarafından kapı komşumuz dünya aykırılık şampiyonluğunu elde etti; Aziz adlı, balık etli bu arkadaş farklılık maratonunda üst üste 4 kez gerekirse açık ara, gerekirse tur bindirmek marifetiyle ipi göğüsledi.

Peki ben naptım, napmaktayım? 1978 Moskova Olimpiyatlarında kadınlarda gülle atmada dünya şampiyonu Bulgar antrenör Ivana Republika'dan serbest atış dersleri almaktayım.
Serbest çağrıştırmayayım da napıyım? Napalım ha? Günlerden 30 Ekim pazar, hava kapalı, beynim zonkluyor. Burnuma kış aylarında her pazar olduğu gibi çocukluktan kalma bir hatıranın kokusu geliyor; odunla çalışan termosifonun ısıttığı suyla yapılan banyonun, yıkanan ve ütülenen çamaşırların kokusu... Görüntüler de dün gibi hatırımda.
Bilinçaltım Karaköy-Eminönü alt geçiti gibi cıngıl cıngıl da üstü kıpırtısız bir deniz mi sanki? 
Nerden baksan uyku mahmuru, iki kutuplu ülkem yorgunuyum. Sağcı- solcu, türk- kürt, şimdi de cumhuriyetçi- islamcı. Hepi topu 2 seçenek. Demokrasi ise hepi topu 2 seçenekten birini seçmek. O sandıktan çıkacak en iyi şey çeyiz olarak örülmüş dantel fiskos masası örtüsü olurdu. Bir türlü anlayamadık. 

Ben serbest çağrışımların akışına kendimi bırakmış, hesapsızca feyste bakınırken eskilerden bir dost gözüme ilişti; F Tipi TV- Kaş Muhabirimiz Das Barış, 29 Ekim Coşkulu Halk kutlamalarının canlı tanıklarından biri olarak izlenimlerini ve hislenimlerini aktarıyordu bizlere.
Halkımız bir kez daha "illa da billa da o piti piti, 2 kutuptan biri olmam gerekli" tekerlemesi eşliğinde adeta içkili bir düğüne gelmiş, hop yandan yandan diyerekten göbecikler atıyordu. Sanki "Cumhuriyet" gelin olmuş, koca evine uğurlanıyordu:

https://www.facebook.com/dasbaris?fref=ts

Bir kez daha histeri içinde ifrattan kaçarken tefrite, tefritten kaçarken ifrata düşüyorduk. Herkesin dediği; "Ben ve benim gibiler bir küme, geri kalanlar topluca öteki."

Laleli'de vardı bir Azize, belki de hoşgörümüz eksikti, eksik olan Aziz'di.

*1999 Kudret Sabancı filmi




Monday, September 26, 2016

Sanal Zamanlarda Derbeder Olmak

Valla ne yalan söyleyeyim memleketimin insanı olmak zor. Bu konuyla ilgili nadide ve nadire gözlemlerimi ve düşüncelerimi her türlü kamusal alanda sunmaktayım, sunacağım. 
Geçen gün Optimum Outlet'in önündeki üst geçitin ortasında durup keşmekeş E5'e baktım. Evimiz, işimiz, okulumuz, parkımız, hastanemiz, pastanemiz, içimiz, dışımız her yanımız keşmekeş. Akademik insanlarımız teoride ve sayılarda boğulmuş, köşe yazarlarımız medya filtrelerine takılmamak için incelerek yok olmuş, sokaktaki vatandaş beynini otobüste, parkta oturduğu güneşin alnındaki bankta unutmuş. 
Kalbini ise sanal dünyada.
Esosyal olmayı gerçek sanmış, asosyal olmuş.
Evet doğru ben sanki çok mu iyiyim? Kullandığım post-premodern zamanlar baş filozofu diline bakılırsa benim de ayarım bozuk, lodosum tutmuş. 
Son zamanlarda yaptıklarına baka baka celladın, ben de bir torba zırvaladım.

Hem her ne kadar bu gaflet ve habaset içinde kedere düşsem, duvara tutuna tutuna gitsem de tez vakitte narsist, egosantrik ve de zır ve kör cahil yerli dizi kadın modeli dünyasından çıkıp Woody Allen tiplemesi ve de baş müptelası "Deconstructing Ezgi", özgün çevirimle "Bıdı bıdıcı Ezgi" karakterime geri dönüyorum. 

Ve gelsin ilk bıdıbıdım; sanal zamanlarda insan olmak iyiden iyiye zorlaştı. Hatırlıyorum bende de vardı; cool görünmek adına duygularını hafife alıyorum zannederken bastırmak, insandan robota doğru bir adım atmak. Ve sonraaaa aniden bu ziyaretin amacını aşması, yüreğinin sana karşı çıkması ve de olanın olması, artçıların aslından da şiddetli vurması. Sanal zamanların kartalları, kuzuları, önce insanı anlamak ve birlikte insan olmak için Engin Geçtan'ın "İnsan Olmak" kitabını okuyalım. Ve hatta pazar kahvaltıları, öğle araları, Kraliçe Elizabeth ya da köşedeki lokmacı Şükran Abla ile ikindi çayında kitap hakkında konuşalım, tartışalım. Ya bu dileğin bile ütopyaya dönüşmesi gerçekten ziyadesiyle ürkütücü. 

Daha ne olsun Tacettin; tüm bunların üstüne kış da geliyor olmasın mı? Bilirsin o gelirken eli boş gelmez; depresyon hırkasını da değil sadece, yatağını, yorganını, yastığını, çarşafını, nevresim takımını da beraberinde getirir. Ve hatta yatak odasına da yerleşmez, doğrudan pijamalarını giyer, grip gibi salona, salonun da en güzel koltuğuna kurulur, gün boyu televizyon izler, gece boyu da holün ışığı açık horlaya hırlaya uyur, uyuklar. İşte bu manzara karşısında bizim de sinirler bir gerilir, bir gevşer, espri "tarzımız" MFÖ'den ortadaki harfe dönüşür, oynatmamıza az kalır, doktorum nerde türküsüne başlarız.

Hani Türk filmlerinde olur ya.
Hani bakar dalarsın ya guruba*. Bana da öyle bak kulun olayım. Ay aman.

Hazır aklıma gelmişken; depresyona en güzel ilaç; Gupse'yi sevmek:

https://www.instagram.com/p/BG7nP6kFq_A/?taken-by=gupseo


*Grup? Grup değil gı, gurup yani gün batımı.





Sunday, May 22, 2016

Dönen Kızın Eteği

Başlıyorum başlıyorum bir türlü devamı gelmiyor. Cümlecikler yarıda kesiliyor, sözcükler havada uçuşuyor, lunaparktaki çarpışan arabalar gibi kafa göz giriyorlar birbirlerine.
İlham periciğim nereye gittin arkadaşım? Hadi gel. Serbest çağrıştıran beynim uluslararası İzmir Fuarının baş organizatörü gibi, Allah seni inandırsın. Ne alaka dedin biliyorum. İşte aktarıyorum; küçüklüğümde sıklıkla duyduğum bir cümleydi bu. Belki de bir şehir efsanesiydi...
Dilek olay ya da dile kolay bu yıl 85.si düzenlenecek olan IEF Uluslararası İzmir Fuarı ben küçükken de vardı. İnternetin icadı uzun uzun yıllar sonra gerçekleşek, o kadar eski bu bahsettiğim zamanlar yani.  Bildiğin ben diyeyim cilalı taş, sen de papaz eriği devri. Ve hatta madem düştük mesaj verme derdine, pekiştirme de yapalım; Süphaneke kutularını falan düşünecek insan beyninin ana rahmine düşmesi için gerekli iklim ve coğrafya koşullarının oluşması bahis mevzusu bile olmamışken daha...
İşte tüketim toplumu olarak henüz emekleyen bebek formatında takıldığımız o yıllarda bu fuar, bir hayli büyük önem arz ederdi. Sadece İzmir sakinleri değil, çok uzak illerden akrabalar bile gelirdi fuarı gezmeye.
Ve hatta bu akrabalar, İzmir güneşi ve sıcağından bir haber oldukları ya da senede birkaç gün geçirdikleri bu sevimli kente dair olumsuz hatıraları beyinleri tarafından her yıl çöp kutusuna atıldığı için istisnasız her fuar ziyaretlerinde istakoz gibi kızarmak deyiminin tastamam hakkını verirler, ama son nefesine kadar vatanını koruyan yurtseverler misalı davul gibi su toplamış sırtlarına rağmen ertesi gün de fuarın yolunu tutarlardı. Ama bir gün öncesinde İran pavyonunu ve futbol sahası büyüklüğündeki el dokuması İran halılarını görmeye zamanları kalmamıştı. Hem ne yapsınlar, güneş kremleri en fazla 8 bilemedin 10 faktörlüydü o zamanlar.
Evet dikkatli okuyucu, farkettiğini farkettim; o yıllar pavyon denince aklıma İzmir'in fuarında stant açan ülkeler gelirdi. Ne alaka içkili, sazlı, sözlü, bol flörtlü mekanlar.
Ve pavyonların en en hası; Rus Pavyonu; kozmonotu ve uzay gemisiyle tam techizatlı her yıl uğrak yerler listemizde ilk sırada yer alırdı.
Bir de lunaparktaki dönen kızın eteği, bir de küllahta dondurması, bir de uçan balonuydu fuarın olmazsa olmazı.

İşte hemen hemen her yazımda olduğu gibi bir kez daha çıktım yola, nasıl olsa "beyin bedava", bir çember çizdim, başladığım noktaya ilk paragrafa geri geldim. Unutmadım arkadaşım, ne demiştik sahi? Cümle şuydu bak; "Serbest çağrıştıran beynim uluslararası İzmir Fuarı'nın baş organizatörü gibi, Allah seni inandırsın."


İşte papaz eriği yılları Neriman Yengem sağımda, ertesi akşam Münire Teyzem solumda, 18 kez tavaf ettiğim ziyadesiyle kaotik fuarı terkederken, yorgunluktan ölmek üzere olurduk hep. Başımızda devasa bir zonklama ve beynimiz papaz eriği hoşafı kıvamında belediye otobüsüyle evimize dönerken annem istisnasız şunu derdi "Ayaklarım kopuyor, başım çatlayacak gibi ağrıyor, elektrik yerin altından geçiyor ya fuarda, oymuş bu ağrının sebebi". Yaptığımız onca aktivite elektrik akımı nedeniyle müfredat dışına itilirdi.


Yıl 2016, millet Mars'ta üçlü saltolar atarken bizim kafalar dönmüş imam eriği hoşafına.
Bizim buralar ise değil fuar, merkezi trafo "bu aralar".
Memleketten umudu kestim de kendimden hala umudum var.


Allah büyüktür, beni duyan gören nüfuzlu biri olur belki.
Belki de öldükten sonra anlaşılacak değerim Dostoyevski misali. Şaka şaka.


İmam efendi: Ey ahali nasıl bilirdiniz The Queen Ezguita Padme'yi?
Etraf, eşraf: İyiydi, hayalciydi, kafası kendilikliğinden güzeldi gerçi ama komikti.
İmam efendi:Komik miydi?
Etraf, eşraf: Komikti.


Töbe Töbe.

Tuesday, March 29, 2016

Belki Şehre Bir Film Gelir


Sevgili 75 milyon Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı, sizlere sesleniyorum. Çemkir çemkir nereye kadar? Somurt somurt nereye kadar sayın çarşıda, pazarda, otobüste, sazda, gezmede dirsek ya da göz ya da söz teması kurduğum, mutsuzluk temasından serzenişte bulunduğum suratı beş karış, sevimsiz mızmız insan topluluğu? Öyleyse Sezen Aksu'dan gelsin hepinize:
Belki şehre bir film gelir, bir güzel orman olur yazılarda, iklim değişir Akdeniz olur, gülümse...
19 Mayıs Mahallesi Dostlarpalas ahalisi bu da size: gülümse, hadi gülümse, bulutlar gitsin, yoksa ben nasıl yenilenirim, hadi gülümse...
---
Bu, günlük gülümseme ihtarının ardından sizlerle son zamanlarda yaptığım bir demet sosyopsiko gözlemlerimi paylaşacağım. Bir nevi memleketimden insan manzaraları...
Madde bir: Anacım son günlerde sosyal medya kadın profilinin dilinden düşürmediği bir laf var, özellikle doğum günü kutlamalarında sıklıkla karşımıza çıkan.
"Sevgili Serap, iyi ki (%99 bitişik yazılmıştır) doğdun, bu yeni yaşında mussssmutlu ol." Musmutlu aşağı musmutlu yukarı. Çok ankuul. Gıcık kapılası. Bi de biri böyle bi söz uyduruyo. Ardından 98 kişi papağan misali. Bi zahmet sen de başka bişi bul ama nerde, kabzımallık serde.
Madde iki: Bir müddet öncesine kadar uzuun uzuun yıllar toplum taşıma araçlarında geçti ömrüm, eshot'ta ilk aşkımı yaşadım, yorgan iğnesini büyük baş grubundan bir mandaya ilk kez sapladım. İlk iett'de azarlandım, "Yunan domuzu" diyen yaşlı bir teyzeye rastladım ve kendisini evire çevire azarladım.
Hiç unutmam 9 yaşındaydım; toplu taşımaya bindim ilk kez, Yeşilyurt'tan Konak Diş Hastanesi'ne tek başıma geldim. Belediye otobüslerinde ömrümü geçirdim, toplasan yıllar süren ve hep hep hep hayal kurdum. Hayaller birbirine eklendi; aylardan mart, günlerden bir gün, hayalyolunda yürüyerek okyanus geçtim, Güzel Havalar (Buenos Aires) adlı şehre geldim, yürüyerek.
Ama bir an geldi, bindiğim otobüs devrildi. O kadar korktum ki bir müddet toplu taşımayı kullanamaz oldum. Siz diyorsunuz ya panik atak.
Laf lafı açtı, yer yer güzafa kaçtı. Demem o ki otobüs ve türevlerinden uzak kaldığım bu sürenin sonunda tekrar insan seline karışınca unuttuğum bir şeyi hatırladım. O da çoğu şöförün uçsuz bucaksız vandallığı, medeniyete olan uzaklığı. İnmeden önceki durakta siz Sevgili Türkiye Cumhuriyeti minibüs savaşçılarına soruyorum; minibüse biner binmez daha bir yere bırak oturmayı, tutunmaya kalmadan çotonk diye dana gibi gaza basıp yolcunun kafasını gözünü yarmasına sebebiyet verme çabası niye? Dünya barışı toplantısına yetişmeye çalışan Birleşmiş Milletler sözcüsü müsün şöför arkadaşım? Akıllı ol, senin aklını alırım!
to be continued...

Wednesday, March 23, 2016

Halimiz, Tavrımız, Vaziyetimiz Ortada*

Edward Norton, benim bir numaram. Vardır ya herkesin bir numarası, benimki o. Misal babamınki Romy Schneider'dı. Ömer'inki ise Natalie Portman. Tatlı kızdır Natalie. Çok mütevazıdır.
Ben Winona'yı da severim. En çok da Jim Jarmuch'un Dünyada Bir Gece filminin ilk epizodundaki taksi şöförü rolünde. Havalimanından aldığı prodüktör Gena Rowlands'dan gelen Hollywood'da başrol teklifini reddederken "the aşırı cool"dur.
Bir de Penelope'nin yeri bambaşkadır. Bu "zat-ı çok önemli"nin ilk olarak sesini duydum, kendisini görmeden, Amenabar'ın "Gözlerini Aç" filminin açılış sahnesinde. Bana göre dünyanın en seksi dili olan İspanya İspanyolcasıyla uzun uzadıya "Abre los ojos, abre los ojos..." diyordu. Yüzünü görmemle o battal boy kalbimde gitti yerini bulup oturdu zaten.
Gözlerini açmasını söylediği kişi ise yakışıklılıkta sınır tanımayanlar örgütünün İspanya temsilcisi Eduardo Noriega'ydı. Ve bu örgütün %89'unun olduğu gibi o da Allah'ın bir boş vaktinde özene bezene yarattığı gay familyasındandı. Biz kadınlara düşen soğuk su içerek hayıflanmaktı. (meraklısına:https://www.youtube.com/watch?v=WLnu_FU4xTUEy)

Ya düşündüm de yaşamak güzel bazen, güzel sanki. Baksana pişt sen; ayaklarımı yerden kesen, hayallerimi renklendiren büyülü beyazperde, hayat seninle güzel be!

Hey sanat iyi ki varsın. Yedi numaralı olanı, sinema; sense bir başkasın...

...
Yukarıdaki satırları yazdığımda Bağdat Çermik, Muharrem Çermik, Ayşe Bilgilioğlu, Perihan Çermik, Mehmet Yurtsever, Turgay Bulut, Fehmi Çetinkaya, Murat Gül, Hamide Sibel Çetinkaya, Berkay Baş, Erdem Soydan, Taner Kılıç, Feyza Acısu, Sevinç Gökay, Kerim Sağlam, Ferah Önder, Oğuzhan Dura, Sümeyra Çakmak, Destina Peri Parlak, Cemal Özdiker, Kemal Kalıç, Yaşar Durakoğlu, Kemal Bulut, Elif Gizem Akkaya, Ozan Can Akkuş, Atakan Eray Özyol, Nusrettin Can Çalkınsın, Zeynep Başak Gürsoy, Elvin Buğra Arslan, Mehmet Alan, Eyüp Ulaş, Dorukhan Yusuf Özdemir, Mehmet Emir Çakır, Polis Memuru Nevzat Alagöz isimli İNSAN olarak adlandırdığımız canlılar hayattaydı.

Şimdi ise hayatta değiller. Cenazelerini kaldıran yakınlarının ayıptır söylemesi dünün canlarının bugünün cansız vücutlarını yekpare görmeleri bile mümkün olamadı. Son kez gördükleri halde. Son kez.

Açıkçası bu ucuz senaryonun 249bininci kez oynanmasından fena halde baydım. Ve de memleketimden insanların da bu senaryoya hala inanmasından.
Az önce yolda yürürken aklımdan avazım çıktığı kadar “Katil varrrrrr!” diye bağırmak geçti. Korktum yapamadım. Ama şunu yaptım; kulaklıkla dinlediğim Gülşen’in bir şarkısını söyledim bağıra bağıra.
Herkes bana deliymişim gibi baktı.

Şimdi sorarım size; sokakta yüksek sesle şarkı söyleyen ben miyim deli? Yoksa parçalanmış cesetleri birbirine karışmış olarak poşetlere koyup ailelere teslim eden devlet ve de bunu normal karşılayan bir zihniyet mi?

Kolasız Beyaz Yaka

Evet sevgili minyonlar, nerede kalmıştık?
Henüz ilkokula başlayalı birkaç ay olmuşken öğretmen annemin ve öğretmen babamın İzmir'e tayinleri çıktı. Kasabadan ziyade büyük şehirde okuyayım diye daha da heveslenerek tası tarağı toplayıp güzeller güzeli bu sahil kentine göç ettik maaile.
Yıllar yıllar geçti. Böyle durumlarda hep olduğu gibi evdeki hesap çarşıya uymadı.
Annemgil bu kararı aldığında uslu, az konuşan, uyumlu ve "ah ne kadar da olgun" küçük bir kızdım. Amma velakin bluğ çağı gelince o uslu minik gitti; yerine asi, dik kafalı, arıza bir ergen geldi. Tek bir sivilcem yoktu lakin o kadar atarlı ve tripliydim ki acil olarak uzaya gönderilmeliydim. O güne kadar vermediğim, veremediğim tepkiler bilinçaltımda yasa dışı örgüt kurmuşlardı sanki. Derdimi cümlelerle anlatmıyor, slogan atarak dolaşıyordum. Ve tabi ki kapitalizmin ve özel mülkiyetin en küçük ve en güçlü birimi "Kutsal Aile" kurumu de neydi? Derhal terkedilmeliydi!
Annemler üniversite okuyayım diye koşa koşa İzmir'e gelmişlerdi.
Ben de The Ezguita versus Capitalismo modunda, sol yumruk havada İstanbul'a geldim koştura koştura. İşçilere dışardan bilinç taşımanın yanı sıra üniversite okuyacaktım hesapta.
Çok geçmeden İstanbul, beni öyle bir salladı ki başım sıkıştığı her an soluğu baba evinde, anne kucağında aldım. Havadaki sol yumruk çoktan aşağı inmişti. Aktif politika benim harcım değildi.
Marx ve Engels, felsefe ve siyaset iyiydi hoştu da hayatı daha ziyade romanlardan ve beyazperdede anlatılan hikayelerden öğrenmekti en güzeli. Dünyada sadece siyah ve beyaz yoktu çünkü. İnsanları yargılamak haddimize değildi, erdemli davranarak anlamak lazım gelirdi. Büyük lokma ye, büyük konuşma demişler. Başkasında görüp eleştirdiğim her şeyi bir zaman geldi kendim yaptım.
Düşe kalka, hata yapa yapa öğreniyordu insan. Karamazov Kardeşler'de kayboldum, Stalker'la yolumu buldum. Edebiyat ve sinemanın ellerinden hep tuttum.
Derken üniversiteden mezun oldum. Ama ben sadece kitabın buraya kadar olan bölümüne çalışmıştım. 18 tane futbol sahası büyüklüğündeki arazide elimde diplomayla düdük makarnası gibi kalakaldım. Herkes beyaz yakayla tanışmıştı bile.
Bir müddet bocaladım, panik oldum. Milattan önce gelecek size ama, internetin yeni yeni telaffuz edildiği zamanlardı, bırakın sosyal medyayı, siyah dos ekranlarından atıyorduk e postaları. 90lar sonu, 2000ler başı, evet bildiniz bankacılık sektörünün lale devri yılları.
Reklamcılıktan, brokerlığa onlarca saçma sapan iş görüşmesine girip çıktım. Distopik bir film setinde gibiydim ya da Kafka'nın Şato'sunda. Deney yapıyorlardı   sanki bana. Maymunlar Cehennemi'nden kaçar gibi kaçıyordum mülakat sonunda.
İşte şimdi size o karabasan görüşmelerden birini anlatıyorum.
Bankacılık üssü kuran bir bankada kurumsal pazarlama mülakatına katıldım. Öncesinde bir yazılı sınav, bir de 6 kişilik bir münazara formatında bir eleme görüşmesini geçmiştim. Bu son görüşmeydi, insan kaynakları departmanından 2 kadın sürekli sorular soruyor, 3. bir kadın ise başını kaldırmadan not alıyordu.
İlk andan itibaren gülümseyerek ve pozitif bir poz takınarak verdiğim bütün cevaplara olumsuz karşılıklar verdiler. Stres testi kisvesi altında inceden aşağılayıcı bir üslupla.
Derken yüzümde şaka yaptıklarını sanarak beliren bir tebessümle kalakaldığım şu talihsiz soru geldi "Yaşamın anlamı ne sence?" Sorunun Can Barslan'ın yaşamın anlamını tam bulacakken aygazcının geçmesiyle bulamayan Ulu Bilge'siyle hiçbir ilgisi olmadığını, ciddi ciddi sorduklarını anladığımda "Bu işte bir hata var dedim" içimden. "Yaşamın anlamı çalışmaktır" cevabını duyduğumda ise şimdi bile kızarım kendime "Hadi size iyi günleerrr" diyerek kalkıp gitmedim diye.
Almadılar beni o pozisyona. Demişler ki ailesiyle problemleri var. Konuşmada hiç böyle bir konu geçmemişti. O nedenle epey düşündüm ne sebepten böyle söylediklerini. Ve buldum!
"Bir evin bir kızıymışsın, annenler seni nasıl oldu da üniversite için İstanbul'a gönderdi." dedi The Kurumsal.
Ben de dedim ki üniversiteye başladıktan birkaç yıl sonra ben de aynı soruyu sordum anneme. Annemin cevabı beni şok etti, ona duyduğum hayranlık birkaç kat daha attı. "Ezguita, senden ayrılmak benim için çok zordu. Ama babanla düşündük taşındık, biz bugün varız, yarın yokuz, biz hayattayken kendi başına ayakta durmayı öğren istedik" dedi annem. Dedim.

Orası olmadı ama bir başka yalan dünya The Kurumsal bankada işe başladım. Kolalı beyaz kurdelamı çıkardım, kolasız beyaz yakamı taktım.

Kolalı Beyaz Kurdela

Eskiden ben küçükken memurların zırt pırt tayinleri çıkardı. Anne ve babalar önceden gidip ev, lojman vesaire tutar, birkaç hafta sonrasında da koca bir kamyona koltuktan mandala kadar evde ne varsa yüklenir, kamyon önden gönderilir, arkadan çoluk çocuk, anne, anane otobüsle giderlerdi yeni şehre. 302S tabir edilen otobüslere binilir, 2 çocuk için bir koltuk alınır, ortalama 15 saat tangır tungur gidilirdi. En inanılmazı da o daracık ortamda aklına gelenin sigara içmesiydi. Ön koltukta bebe varmış, yandaki yaşlı amca nefes darlığından tüple dalar gibi sesler çıkarmaktaymış, kimseciklere aldırmadan...
Yeni bir kente, bilinmeze doğru sarsa sarsa yol alırken 302S, çocuklar hiç çaktırmazlardı evlerinden, mahallelerinden, okullarından ayrıldıkları için sarsıla sarsıla gitmekte olduklarını.
İşte doğduğum kasabadan, henüz yeni başladığım ilkokuldan ve en çok da kapı komşumuz "Naargiz"den ayrılırken hissettiklerim burada yazdıklarımın ve onlarca yazmadıklarımın toplamıydı.
Büyük şehre; İzmir'e gidiyorduk.
Eskiden ben küçükken bilmediğim sözcüklerin bir kısmı ses olarak beni irrite ederdi ve bu sözcükleri sevmezdim. Misal zeytin ve zeynep sözcükleri çok kötü gelirdi kulağıma. Uzun yıllar zeytin yemedim o yüzden. Zeynepler'in de elini tutmak istemedim.
İzmir ise her duyduğumda içimi ısıtır, yüzümü gülümsetirdi.
Derken İzmir'e geldik, oturduğumuz evin yakınlarındaki ilkokula başladım. Öğretmen beni sınıfa takdim ederken hiç unutmuyorum utangaçlıktan yanaklarım kızarmış ve hatta alev alev yanmıştı. Kısacık saçlarıma takılı, saçlarımdan da koca bembeyaz kurdela da hala dün gibi hatırımda.
Geçen günkü ilk yazımı yazarken burada, tıpkı İzmir'deki ilkokulumda geçirdiğim o ilk gün biraz utangaçlık ve tedirginlik vardı üstümde, başımda. Elimi nereye koyacağımı bilemedim. 29 Ekim'de, 23 Nisan'da "Ne kadar kendini paralar ve boğazını yırtarak okursan, o kadar güzel okursun o şiiri" geleneğine uyarak yazacaktım yazımı ama sesim kısıldı.
Bu yazıyı burada kesiyorum ama devamı var, devamını bir sonraki yazıya bırakıyorum.

Herkeşe iyi haftasonları...

Bir İhtimal Daha Var; O da Yazmak mı Dersin?

Bir türlü bir girizgah bulamadım. Öyle yazdım olmadı, böyle yazdım olmadı. Giriş niyetine aklıma geliveren bütün sözcükler sırıttı, bedenleri uymadı. Ya da sanki ne idüğü belirsiz bir kara delik peydahlandı kapıya, cümlelere yerleşmeye çalışan özneleri, tümleçleri ya da yüklemleri yuttu, yok etti. Ne zormuş arkadaş kendi evini boşaltıp kiraya çıkmak. Kendi evimdeyken (ezguita.blogspot.com) istediğim duvarı deliyor, istediğim saatte dans ediyor, bağıra çağıra şarkımı söylüyordum. Bu gece bu evde ilk günüm. Yatmadan yastığın altına anahtar koymayı unuturum diye az evvel gidip koydum anahtarı bile...
Eeee yeter bu kadar kasmak diyerek atlıyorum balıklama mevzuya...
Bilenler bilir; Türkiye "ciddi" meseleleri konuşan "ciddi" insanların memleketidir. Benim Merve'den, Merve'nin babannesinden, babannenin atalarımızdan öğrendiği söz der ki "bir gülmek var, ağlamaktan beter"!
Her geçen gün daha gerginiz, daha asık suratımız. Topluca iyiden iyiye atarlandık. Sakın gelme, sözlerim kayıp. Sakın gelme hazır değilim, deliyim kaç gündür, poyrazım tuttu, lodosum soğuk. Sakın gelme dönesim yok, çok uzaktayım çok, bir şarkı var aklımda, söylemesi ayıp...
İşte size iyiden iyiye ayarımızın bozulduğunun ispatı; çok değil bir hafta öncesinde takvimler cuma akşamı iş çıkış saatlerini gösterirken ana-oğul Güneyto ile ben, Kadıköy Moda'dan ikamet istikametimiz Kozyatağı'na doğru yola çıktık. Cuma iş çıkışı olması yetmezmiş gibi pis de bir yağmur başlamasın mı? Biz 2 saftoz kafa, fazla beklemeden boş taksi bulunca hemencecik oracıkta sevinip, taksiye biner binmez de "meğerse burası bizim evimizmiş" diye oyun oynamaya başladık. Oysa gıdım gıdım ilerleyen trafikle boğuşan sevgi yumağı, tonton bir dede kılığındaki taksici giderek bir kurt adama dönüşmekteymiş. Trafik yetmezmiş gibi taksicinin bir de telefonu çalmaya başladı zırt zırt. Sorumsuz oğlu ve yelloz karısı aralarında anlaşmışlar gibi sırayla arıyorlardı. Sinema tutkunu olan ben, aynadan taksicinin Spencer Tracy'e acayip benzediğini farkettiğimde, mevzuyu da anladım. Ama geç kaldım. Tonton dede bize patladı, yolculuk karakolda tamamlandı.
Esas bomba karakol sonrası otobüs durağını sormak üzere durdurduğumuz 3 genç adamdan geldi. Bizi önce dilenci sanarak azarladılar. Ben henüz bunun şokunu atamamıştım ki dilenci sanıp da başlarından defetmek üzere verdikleri 10 TL'yi almadığımız için bir azar daha geldi! Bir hayli trajikomik bir durum. Üst baş tertemiz, gıcır mı gıcır, saçlar fönlü. Anne, Marla Singer'la Kate Winslet sentezi. Oğlan desen doğma büyüme Brando, Marlon Brando. Gene de kurtulamadık. Ağlasam mı gülsem mi bilemedim. Gülmeyi tercih ettim.
Hayat bu aralar Güneyto'nun bugün klozete yaptığı büyük tuvaletine bakıp "Bok gibi kaka" demesi gibi sanki…